σαντα-λεταα-2

Κύριε Άγιε Βασίλη,

Με λένε Κώστα και είμαι 10 χρονών. Πάω στην Πέμπτη δημοτικού στο 8ο δημοτικό σχολείο Περιστερίου. Δασκάλα μου είναι η κα Ιωάννα και διπλανός μου στο θρανίο είναι ο Πέτρος. Παρέα κάνω με το Σπύρο και τον Γιάννη. Ο καλύτερος μου φίλος όμως είναι ο Γιώργος που μένει στο από πάνω διαμέρισμα με τη μαμά του και τη μικρή αδερφή του την Όλγα. Το αγαπημένο μου παντελόνι είναι το κόκκινο που είναι μαλακό όταν το ακουμπάς και το πουλόβερ το γκρι που μου έφεραν ο μπαμπάς και η μαμά στη γιορτή μου.

Κατάλαβες τώρα ποιος είμαι;
Ελπίζω να έχεις καταλάβει και να μη δώσεις τα δώρα μου πάλι σε λάθος παιδί, όπως έκανες πέρυσι που αντί να πάρω εγώ το τρακτέρ και το ασθενοφόρο τα πήρε ο γιος της κας Ιωάννας που όλο τον έξυπνο μας κάνει.

Φέτος ήμουν πάρα πολύ καλό παιδί. Στον έλεγχος έχω μόνο 9 και 10 εκτός από τα καλλιτεχνικά που έχω ένα 8 αλλά γι αυτό, σε διαβεβαιώ δε φταίω εγώ αλλά η κα Πάντου που δεν αντιλαμβάνεται πως η αφαιρετικότητα και ο «συνωστισμός» σε απόλυτη συναρμονία και αντιδιαστολή αποτελούν κύριο καλλιτεχνικό ρεύμα του 20ου αιώνα.

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, λόγω και της καλής μου διαγωγής δηλαδή και της μαλακίας που έκανες πέρυσι περιμένω τα παρακάτω:

Το αυτοκίνητο του Μπατμαν και του Σουπερμαν, τον Σπαιντερμαν τον ίδιο, ένα μεγάλο γερανό, ένα τζιπ και ένα σπορ αυτοκίνητο, ένα τηλεκατευθυνόμενο φόρμουλα ένα και ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλάνο, ένα σετ κατασκευών, το κάστρο του ιππότη, μια μπάλα ποδοσφαίρου και μια ρακγμπυ, ενα βρυκόλακα που να βγάζει πραγματικό αίμα, ένα ποδοσφαιράκι σαν κι αυτό που έχει ο γιος της κας Ιωάννας και τέλος θέλω να μη γίνονται πόλεμοι στον κόσμο.

Με αγάπη
Κώστας.