Ζέλιγκ

κοιτάζεται στον καθρέφτη κάθε βράδυ που γυρνάει σπίτι. κάθε μέρα αφιερώνει χρόνο στην παρακολούθηση και παρατήρηση του εαυτού της. σπαταλάει ώρες στην αποστήθιση της εικόνας του προσώπου της. πολλές ώρες και πολλές σκέψεις και πολύς παιδεμός στην κατανόηση της δομής του προσώπου της ώστε να μην εκπλήσσεται κάθε φορά που αντικατοπτρίζεται το είδωλό της στα τζάμια των αυτοκινήτων. 23 χρόνια κοιτάζεται και 23 χρόνια περιμένει κάτι άλλο να δεί. σα να μην ταιριάζει το έξω με το μέσα. σαν η εικόνα της να θέλει να ανήκει κάπου αλλού. ή σαν εκείνη να θέλει να μοιάζει αλλιώς. πιο όμορφη εικόνα, ή πιο άσχημη προσωπικότητα. αλλιώς δε θα υπάρξει ποτέ ισορροπία. πάντα θα σοκάρεται από την ασχήμια της και πάντα θα εντυπωσιάζεται από την γενναιοδωρία της.
θα γίνει αυτό που πραγματικά είναι. θα γίνει ο Ζέλιγκ του ίδιου της του εαυτού. Αυτή είναι η λύση. Αυτό θα τη γλιτώσει από την ψυχοπαθολογία του ασύμβατου, εικόνας και προσδοκίας.

Έντονα χείλη, έντονα φρύδια, γεμάτα μάγουλα, μεγάλη μύτη, πρόσωπο χωρίς φύλο.

Όταν νιώθει άσχημη, το μόνο που μπορεί να την επαναφέρει είναι η ακόμα περισσότερη ασχήμια. Η επιλογή της ασχήμιας και του τερατόμορφου. Η προσπάθεια της ομορφιάς είναι τόσο μάταιη που καταντά ντροπή.

Η αποδοχή. Η αποδοχή. Αυτό είναι που χρειάζεται. Την αποδοχή. Θα χρειαστούν πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη και τα τζάμια των αυτοκινήτων. Θα χρειαστούν πολλές γκριμάτσες για να την κρύψουν και πολλά αστεία για να τους ξεγελάσουν.

Θα το πετύχει όμως. Γύρω στα 50 της θα κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη, θα προσπαθήσει να φανταστεί πως είναι να αποκτάς ρυτίδες από το γέλιο, αλλα δεν θα τα καταφέρει, θα έχει ξεχάσει και θα έχει παγώσει. Θα στεναχωρεθεί πολύ από αυτό αλλα θα παρηγορηθεί όταν δεί πως δείχνει ακόμα νέα.

Τότε, και μόνο τότε θα αποδεχθεί την μη-αποδοχή. Απλά βρέθηκε η λάθος ψυχή σε λάθος σώμα. Θα περιμένει την επόμενη ζωή να ζήσει ως της πρέπει.

------------------
Είχε τόση άρνηση στις καλές κουβέντες. Ποτέ δεν πίστεψε κανένα γιατί κανένας δε της είπε πόσο μη-όμορφη δεν ήταν. Η μόνη εικόνα ήταν η δική της εικόνα. Ίσως έτσι εξηγείτο η εικόνα της, ήταν και ακόμα είναι εγωίστρια, και ισχυρογνώμων. Οι γνώμες των άλλων είναι φασαρία στα αυτιά της και ένα βουητό στις σκέψεις της.

Φυσικά και προτιμάει και επιλέγει την άγνοια από την διαφορετική γνώση. Σα να γεννήθηκε με όλη τη γνώση και γνώμη που χρειάζεται. Σαν όλοι οι άλλοι να είναι διακοσμητικοί στη ζωή της. Γι αυτό και περνάει τόσο χρόνο μόνη της και θα θελε και άλλο να περνάει μόνη της αλλά δε την αφήνουν οι υποχρεώσεις. Οι υποχρεώσεις οι φιλικές. Γιατί οπουδήποτε αλλού είναι πραγματικά μόνη, αρκεί να μην είχαν όλοι οι άλλοι την εμμονή να τη ρωτάνε «τι έχεις; Δεν είσαι καλά;» «καλά είμαι. Θα μπορούσες να με αφήσεις ήσυχη; Δε με ενοχλείς, αρκεί να μη μου μιλάς, κάνε μου απλά παρέά και αν πνιγώ όπως πίνω το κρασί μου θα βγάλω κραυγή και θα το καταλάβεις ώστε να προλάβεις να με σώσεις».

Τόση απέχθεια. Τόση απέχθεια και τέτοιος σνομπισμός ούτε το ίδιο το παλάτι.

-------------
Και η σημερινή μέρα στη δουλειά ήταν μια χαμένη μέρα στη ζωή. Και η σημερινή μέρα στη ζωή ήταν μια ακόμα μέρα στη δουλειά.

Νιώθει τόσο μόνη της που δεν αισθάνεται πια τίποτα. Το πρόσωπό της έχει παγώσει. Παγωμένο πρόσωπο βλέπει κάθε μέρα στον καθρέφτη και κάθε βράδυ μουδιασμένη πέφτει στο κρεβάτι. Είναι τόσο μελό όλες αυτές οι σκέψεις της και σιχαίνεται την ίδια τη φαντασία που δεν μπορεί να γλιτώσει από τη μιζέρια που το πρόσωπό της τη φέρνει.

ευχαριστώ. παρακαλώ.

σας παρακαλώ, αν με ακούτε, μη μου μιλάτε. το εννοώ.
μη με ρωτάτε και μη μου μιλάτε. κάντε πως δεν υπάρχω.
όταν περνάω μη γυρνάτε το κεφάλι ούτε να κλίνετε το σώμα.
μη μου μιλάτε σας παρακαλώ. και μη με ρωτάτε.
δείξτε αδιάφοροι και μόνο έτσι θα καταλάβω ότι δεν είστε.
σας παρακαλώ μη.
μου.
μιλάτε.

αν μ αγαπάτε. και αν με ακούτε.
μη μου μιλάτε.
ευχαριστώ.