Το εγκεφαλικό και η Λένκα.

24 ιουνίου. όχι, λάθος, 22. Παρασκευή. όχι λάθος πάλι, Δευτέρα. Ιούνιος ή Ιούλιος. Βράδυ όμως. Σίγουρα βράδυ. Σίγουρα σίγουρα βράδυ.

Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Να μην καταλαβαίνω και να μην είμαι σίγουρος αν είναι πρωί ή βράδυ. Αυτή η απώλεια του στοιχειώδους είναι αυτό που με ενοχλεί το περισσότερο.

Ξέρεις ε; τα’ μαθες; δεν ξέρεις; Δε στο πα; Μα πως; Έπαθα εγκεφαλικό. Εκεί που έβλεπα Λαζόπουλο στο Μακεδονία tv, στράβωσε το στόμα μου, στην αρχή νόμιζα πως ήταν μία από τις βλακώδη πλάκες που μου κάνει ο Θεός συχνά - πυκνά αλλά το στράβωμα επέμεινε και άρχισα να μουδιάζω από την αριστερή πλευρά πρώτα και μετά και στο κέντρο και πιο δεξιά μετά και συνειδητοποίησα πως κάτι άλλο συνέβαινε. Κάτι πιο σοβαρό από μια αποτυχημένη πλαστική που ξεμένεις με το στόμα ψαριού σε σώμα ανθρώπου. Ήταν εγκεφαλικό τελικά. Το κατάλαβα αμέσως αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατάλαβα και κάτι άλλο. Τη χρησιμότητα της συζύγου. Σωριάστηκα στο χαλάκι μπροστά από τον καναπέ. Τα καταλάβαινα όλα αλλά δε μπορούσα να κάνω κάτι για να βοηθήσω τον τύπο με το στραβωμένο στόμα, εμένα δηλαδή. Είχα την ανάγκη εξωτερικού παρατηρητή, να με βρει έτσι πεσμένο και ανήμπορο, να αντιληφθεί την κατάντια μου και να καλέσει κάποιον πιο έμπειρο για τέτοιες καταστάσεις, πχ το 166. Σύζυγο δεν είχα να με σώσει και τέτοια ώρα που να βρεις.

Είχα όμως – δόξα τω θεώ - τη Λένκα, την καθαρίστρια, που καθάριζε κατά τη διάρκεια του τραγικού συμβάντος τα πιάτα στην κουζίνα. Με ανακάλυψε στραβωμένο και πεσμένο στο χαλάκι πάνω στο μωσαϊκό. Θα πρέπει να μιλάμε για μία εικόνα που πάντα ονειρευόταν η έρμη η Λένκα. Καθώς κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, θα περίμενε να την παντρευτώ και να ζήσει ζωή χαρισάμενη στο πλάι ενός έγκυρου και αξιόπιστου Καθηγητή Πανεπιστημίου αλλά αυτό δε συνέβη ποτέ. Της έκανα τη ζωή ιδιαιτέρως δύσκολη με το να τη βάζω να καθαρίζει το σπίτι κάθε πέμπτη σαν να ήταν η πρώτη φορά. Με χλωρίνη ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Λες και φταίει εκείνη για τη μικροβιοφοβία μου και τον υποχόνδριο χαρακτήρα μου. Ούτε εγώ φταίω όμως. Έτσι γεννήθηκαι και έτσι θα πεθάνω – και σύντομα όπως φαίνεται.

Με φρόντισε όμως, οφείλω να το παραδεχτώ. Πήρε αμέσως το 166. Είχε πεθάνει πρόσφατα η θεία της, η Ρόζα με παρόμοιο τρόπο και είχε φρέσκο το νούμερο των επειγόντων. Με κάποιο θαυμαστό τρόπο συνεννοήθηκε με το ΕΣΥ. Η Λένκα είναι από το Ουκρανία και ντεν μιλάει καλά τα ελληνικά.

-Επειγοντα, παρακαλώ.
-ναι, γκια σας, το κιριο Νασο δεν είναι καλα. Το στόμα του σταβρώσει. Το κίριο Νάσο. Ελάτε παρακαλώ.
-πείτε μου τη διεύθυνση σας παρακαλώ και τον όροφο.
-Κουκάκι. Κουκάκι.
-τη διεύθυνση παρακαλώ.
-Κουκάκι, κουκάκι. 3ος όροφος.
-σε ποιο δρόμο είστε ξέρετε;
-κουκάκι καλέ. Το κίριο Νάσο σου λέω. 3ος.
-Μάλιστα θα είμαστε εκεί το συντομότερο. Κρατήστε τα πόδια του ψηλά και απομακρύνετε τηλεφωνικές συσκευές από κοντά του.

Μα είναι συνεννόηση αυτή; Και όμως είναι. Τα κατάφερε η γλυκιά μου και ήρθε το ασθενοφόρο, με πήρε και με πήγε στον Ευαγγελισμό στραβωμένο, στην πορεία ίσωσα, εξακολουθούσα όμως να μην έχω επαφή με την ισχύουσα πραγματικότητα. Και τελικά ποτέ δεν την ξανά-απέκτησα. Τι ηλεκτροσόκ, τι χημικά, τι ενέσεις, τι φυσικοθεραπείες, αλλά εγώ το χαβά μου. Ποτέ δεν ήμουν σε πλήρη συγχρονισμό με τους γύρω μου ακόμη και τις καλές μέρες, στα νιάτα μου, πόσο μάλλον τώρα στα 65 και μετά από ένα απρογραμμάτιστο εγκεφαλικό. Όχι πως μου χάλασε τα σχέδια ωστόσο αυτό το περιστατικό. Λίγη χαζαμάρα , επικυρωμένη από επιστήμονες είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις τα κομπλεξικά θηλυκά και αρσενικά που πετάγονται καθημερινά και ανά δεκάδες στο δρόμο σου.

Τώρα η ζωή είναι υπέροχη. Πήρα πρόωρη σύνταξη. Δεν πηγαίνω στο γραφείο και με πληρώνουν κιόλας. Τελικά ο νομοθέτης είχε και μερικές αναλαμπές και κάθομαι και με πληρώνουν αυτοί που πριν μέτραγαν και την τελευταία δεκάρα. Και τώρα θα τη μετράνε είμαι σίγουρος. Οι φίλοι μου ωστόσο με παράτησαν. Αυτό με πείραξε λίγο στην αρχή αλλά μετά το συνήθισα κι αυτό. Γκόμενα δεν είχα οπότε καμία δε θρήνησε για μένα, και αυτό ποτέ δεν το ξεπέρασα. Η Λένκα συνέχισε να με πλένει και άρχισε και να με ξεσκατίζει. Θα της τα γράψω όλα. Είναι η καλύτερη επιλογή. Είτε στη Λένκα θα πάει το σπίτι στο Λαγονήσι είτε στην εκκλησία. Η Λένκα τόσο σκατό έχει φάει από εμένα, το αξίζει. Η εκκλησία ποτέ δε μου πρόσφερε τίποτα. Ούτε καν στο πνεύμα μου. Μαζί με όλα όσα φέρνει ένα εγκεφαλικό έχω αδυνατίσει και όλη μέρα βλέπω τηλεόραση. Δε μου επιτρέπονται οι σοκολάτες ωστόσο. Αυτό είναι πλήγμα, στην στερημένη από πολλά, ζωή μου. Το βλέπω κι αλλιώς όμως αυτό. Μπορώ να αυτοκτονήσω τρώγοντας όλο το περίπτερο.