Happy boy

Όταν ακούς τη λέξη εμφύλιος το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου είναι η αμερικάνικη σειρά «Βόρειοι & Νότιοι», το «Όσα παίρνει ο άνεμος» και το «Happy Day» του Βούλγαρη. Τα 2 από τα 3 μιλάνε για ξένους εμφυλίους και όχι για τον ελληνικό. Για τον ελληνικό δεν έχεις ιδέα. Κανείς από την οικογένειά σου δε σκοτώθηκε και κανείς και βρέθηκε εξόριστος γιατί κανείς δεν ήταν κομμουνιστής. Και στο σχολείο σου μάθανε τα βασικά. Τίποτα που να σε κάνει να «πονέσεις» τους «Αριστερούς» ή τους «Δεξιούς» σου.

Τους ιρλανδούς όμως τους νιώθεις. Και τους νότιους. Και τους βάσκους. Ξέρεις τι έχουν τραβήξει. Τα έχεις δεί όλα στο σινεμά. Τους έλληνες όμως ποτέ δεν αναρωτήθηκες τι τους βασάνιζε όσο οι παριζιάνες πρωτοφοράγανε μπικινι, η Ιταλία ανακηρυσσόταν δημοκρατία και ιδρυόταν η unicef, και γιατί συνέχιζαν οι κακόμοιροι, και αφού είχε τελειώσει ο πόλεμος, να «τραγουδάνε» αντάρτικα.

Μια καλή εξήγηση όλης αυτής της ανικανότητας στην πρόοδο που σε χαρακτηρίζει και εσένα και τον Κολοκοτρώνη και τον Μεταξά και τον Βελουχιώτη και σύσσωμο τον ελληνικό κινηματογράφο είναι που βιάστηκαν, τότε, το 1828, να γίνουν δημοκράτες. Βιάστηκαν να ‘ναι οι πρώτοι στην Ευρώπη που θα είχαν τη δημοκρατία και τώρα να τα αποτελέσματα. Σε όλα τελευταίοι. Δεν ήταν κανένας από αυτούς έτοιμος να γίνει δημοκράτης. Τη δημοκρατία για να την εδραιώσεις και να τη νιώσεις δική σου πρέπει να τη διεκδικήσεις ο ίδιος, να πολεμήσεις για εκείνη, όταν ξέρεις πως έχει έρθει η ώρα σου να αποφασίζεις εσύ τους πρωθυπουργούς σου χωρίς βοήθεια απ ’ έξω.
Ολόκληρη η Ευρώπη δημιούργησε πρώτα την αστική τάξη και μετά την έβαλε να πολεμήσει και να αποδεκατιστεί για τη δημοκρατία πολύ αργότερα από όταν και εσύ και οι άλλοι ανυπόμονοι, μαζί με την απελευθέρωση από τους βάρβαρους τους Τούρκους κοτσάρατε και την πρώτη κυβέρνηση. Λες και μετά από 1000 χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους θα ήταν το ελληνικό έθνος, ένας έθνος με Σωκράτηδες και Αριστοφάνηδες.
Όχι βέβαια. Και από εκείνο το σημείο και μετά όλα πήγαν στραβά. Όλα πάνε στραβά από τότε γιατί μετά από 1000 χρόνια σκλαβιάς ξαφνικά δεν είναι όλοι απόγονοι των αρχαίων ελλήνων αλλά έχουν αρχίσει να μοιάζουν όλο και περισσότερο με τον αλή πασά σε αισθητική και ακόμα περισσότερο με τον κεμαλ σε συμπεριφορά. Η τούρκικη κατοχή ακόμα συνεχίζεται, εγώ θεωρώ.

Από τότε μέχρι και τώρα και μέχρι να πεθάνω όλα θα πηγαίνουν έτσι στραβά.
Στραβά στραβά στραβά στραβά.

Γι αυτό κι εσύ δε νοιάζεσαι για τον ελληνικό εμφύλιο. Πάντα κάποιοι πεθαίνουν και πάντα κάποιοι κερδίζουν. Και επαναστατούν οι άλλοι. Εσύ ποτέ. Δεν είσαι από αυτούς. Αρκεί να μην είσαι από τους πρώτους. Δημοκρατία έχουμε, από παλιά, και ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Έτσι κι εσύ.

Και αφού κανείς ποτέ δε μιλάει για όλα όσα χάθηκαν και κανείς ποτέ δε μιλάει για όλα όσα θα’ πρεπε η γενιά σου να μάθει, που να ξέρεις κι εσύ.

Εσύ δε φταίς. Εσύ να κοιμάσαι ήσυχος. Εσύ ήσυχος να κοιμάσαι. Δε χρειάζεται κι εσύ να έχεις γνώσεις για την ιστορία σου. Έχουν όλοι οι άλλοι. Δε χρειάζεται κι εσύ να έχεις άποψη. Εσύ να κοιτάς να βάζεις ζελέ στο μαλλί σου και λάδια στο αμάξι σου. Και κανείς σε θα σε κατηγορήσει για ανιστόρητο. Έτσι σε μάθανε.
Ούτε για βλάκα θα σε κατηγορήσουν. Έτσι γεννήθηκες.

Tom Robins - Still life with woodpecker

Κυριακή, ασθενική και χλεμπονιάρικη ανάμνηση του ρωμαλέου Σαββάτου. Κυριακή, η μέρα που οι χωρισμένοι πατεράδες με δικαίωμα "επίσκεψης" παίρνουν τα παιδιά τους στο ζωολογικό κήπο. Κυριακή, υποχρεωτική αργία για τύπους που δεν έχουν τάσεις αργίας. Κυριακή, η μέρα που -στουπί από το Σαββατόβραδο- ξυπνάς με ένα κεφάλι σαν καζάνι χωρίς όρια. Κυριακή, η μέρα που ο "φίλος" δεν ήρθε στο νοσοκομείο. Κυριακή, η μέρα που οι παραχορτασμένοι γάτοι νιαουρίζουν ύμνους και οι ποδοσφαιριστές παίζουν μπάλα.